Alhoewel we veronderstelden dat het regelen van een container voor de motor al in volle gang was, hebben we besloten om maandag ons te melden op het kantoor van het agentschap die de terugtocht zou regelen. We wisten alleen niet waar het was. We zijn naar Dar gegaan en zijn maar ergens een haventerrein opgereden en maar gaan vragen of ze het bedrijf kenden. Het bleek dat we bij de buren moesten zijn. We waren dus in een keer heel dichtbij.

Bij het kantoor bleek dat ze er nog niets aan gedaan hadden. We zijn bij de directeur, een Indiër,geweest. Hij delegeerde het aan een medewerker die stoer 'consider it done' zei. Dat stemt hoopvol! Hij deed allerlei beloften over terugbellen en contact houden.

's Maandags verder niets meer gehoord. Dinsdag ben ik maar weer eens gaan bellen. De agent wilde graag de carnetten hebben om wat voorwerk bij de douane te doen. Een carnet is het paspoort van de motor. Ik heb een borg betaald die ik kwijt zou raken als ik in een land niet een stempel bij binnenkomst èn bij vertrek haal. Als er een stempel ontbreekt zou een land mijn € 3.000,00 borg kunnen opeisen omdat ze zouden kunnen gaan beweren dat ik mijn motor in hun land verkocht heb zonder invoerrechten e.d. te betalen. Eerst zouden we de carnetten 's middags brengen. Later bleek dat woensdag beter uit te komen, weer een dag verder...

Inmiddels duurt ons verblijf aan het Sunrise Beach Resort voort. Omdat we de enige gasten zijn, zijn we al dikke maatjes met de bediening, de bewakers en de receptionistes. Zo nu en dan komen ze geld vragen. Een bewaker bood mij zijn zus aan. Hij wilde wat bijverdienen. Ik heb al een zus.

Ton en ik hebben het plan opgevat om naar Zanzibar te gaan. Wachten kan daar immers ook. Woensdag eerst weer naar Dar gereden om de carnetten af te geven. We hebben bij de buren gevraagd of we de motoren een nacht achter het hek mochten stallen. Dat mocht en vervolgens een taxi naar de haven genomen.

In de haven wisten we niet wat ons overkwam. De taxi stond nog niet stil of er renden al kerels mee. Ze trokken de deuren open en schreeuwden dat we tickets nodig hadden. Wij wisten alleen niet waarvoor. Toen we uitgestapt waren kwamen er nog meer kerels op ons af met de mededeling dat we tickets nodig hadden. We zijn met zo'n vent mee gelopen. Die wekte vertrouwen door ons te vragen of we met hem mee wilden lopen naar zijn 'bussines'. Dat bleek een ranzig hokje te zijn waar hij kaartjes verkocht voor de veerboot naar Zanzibar. Het stond ons allemaal niet aan en we zijn direct weer naar buiten gelopen. Hier werden we wederom bedolven onder 'tickets'-schreeuwende gasten.

Onafhankelijk van elkaar zijn Ton en ik tegelijk opeens ook 'Tickets' gaan schreeuwen. Het was in een keer stil.... Ze schrokken van concurrentie!

Vijf minuten voor vertrek hebben we kaartjes gekocht bij de officiële balie van de rederij. Ik wist van het personeel van de campsite welke boot het snelst was. Binnen een paar minuten zaten we zonder meerprijs eerste klas in een ijskoude geairco'de ruimte, de tweede klas zat vol. Schitterende film van Arnold Schwarzenegger gezien, wat kan die man acteren.

Na 2 uur op Zanzibar aangekomen. Hier moesten we door een soort paspoortcontrole. Ook werd er gecontroleerd of we tegen gele koorts waren ingeënt. Hier bluften we ons doorheen. Als het je niet lukt, krijg je ter plaatse een spuit. En dat wil je in zo'n land niet.

Een hotel opgezocht en daarna de stad in. Binnen een half uur stak een flinke storm op. Het stof van de straten verduisterde alles.

Op straat een 'diner' gekocht. Er werd op straat gebarbequed. Vlees en vis verorberd met sap van suikerriet. Omdat er iemand voor mijn neus uit een vuilnisbak zat te eten, gaf ik 'm mijn bord. Hij eiste ook direct mijn sapje op.

's Avonds nog op een terras van het cafe 'Livingstones' gezeten.Dit ligt aan het strand met uitzicht op schepen die gelost worden. Een vrachtwagen die van de boot moet, neemt een aanloop en met brullende motor schiet hij de loopplank en het strand over. Ondertussen worden andere vrachtwagens gelost. Er was er een die gedroogde visjes vervoerde. Deze visjeszaten in balen van ruim 120 kg. Die sjouwers nemen een voor een zo'n baal op de nek en wandelen er eerst het mulle zand van het strand mee over, de loopplank op.

Zanzibar heeft een beetje de Cuba-sfeer en dat is erg prettig na 7.000 km zonder Cuba-sfeer. Ik bedoel eigenlijk dat het op de route nergens echt gezellig was. Hier hadden ze ook heerlijke koffie. Echt gemist.

De volgende dag in de hitte wat bezienswaardigheden gezien: de slavenmarkt, de markt en het Freddie Mercury huis. Zanzibar was tot zo'n 100 jaar geleden het centrum van slavenhandel. Freddie Mercury is geboren op Zanzibar (hij heette eigenlijk Faruk Bursara). Het huis is nu een winkel. Op de markt verkoopt men vooral groenten en vlees. De groentenafdeling is erg kleurrijk met alle groenten en vruchten. Op de vleesafdeling is het erg bloederig. Mannen met schorten met bloed dat er al weken op zit. Ze lopen op blote voeten. Er hangt ook een weëige lucht. Het vlees ligt er gewoon op het beton. Het was er boven de dertig graden.Er stond een keurige mevrouw te kijken hoe de door haar bestelde darmen, huid en andere onsmakelijkheden netjes in een krant werden verpakt.

's Middags de boot weer teruggenomen en nu weer eerste klas een kwaliteitsfilm bekeken.

Motoren opgehaald. De bewaker een flinke fooi gegeven. Hij kuste mijn handen... Heel erg onsmakelijk (voor hem dan).

Via de weg (niet via het pontje) terug naar de campsite. Ik wilde de verkeerschaos op film vastleggen. Die chaos bleek erg mee te vallen en het filmpje dus aan de saaie kant.

We hebben ons nog even bij de agent gemeld. Hij wachte op 'confirmation' van iets. Het is nu donderdag. De tijd begint te dringen. Morgen vliegen we al.....