Weer thuis

En dan weer naar huis. Op het vliegveld in Dar in de hal nog een 'schone' broek en shirt aangetrokken en een trui mee het vliegtuig in. De vlucht duurde bijna net zolang als de heenvlucht. Rij je daar nu 7.000 km voor? Eerder dan gepland geland en een warmonthaal van familie op Schiphol. Net alsof ik maaaaaanden weggeweest ben. Zo voelt het ook wel een beetje. Kaapstad lijkt al zo lang geleden.

Al met al een ongelooflijk mooie reis gemaakt. Heel veel gezien en meegemaakt. Per motor is reizen ook leuk omdat als je stopt, je gelijk aanspraak hebt. Het 'Welcome!, wèrjoefrom' hebben we wel duizend keer gehoord en klinkt nog na.

Ik sta ook wel stil bij het feit dat ik de reis zonder (ernstige) verwondingen heb doorstaan. Ik schrijf natuurlijk niet alles op zo'n blog. Verder dan uitweiden over het perineum ga ik niet. Inmiddels doet het vooral zeer als ik lachen lopen gaat ook wel weer een beetje.

Ookde motor heeft het prima gedaan. Wel wat schade door wat valpartijen maar dat valt allemaal wel mee. Ik koester elk Afrika-krasje. Mijn motorpak is overigens afgeschreven. In mijn helm wilde een of ander slijmafscheidend insect in Malawi een nest van zand en stof bouwen en heeft een gang aangelegd. Ik heb het de rest van de reis maar genegeerd hoewel het wel steeds jeukte. Die helm is ranzig!!

Qua spullen ben ik met meer vertrokken dan waar ik mee thuis gekomen ben. Waar het gebleven is... Voor de rest heb ik bijna alles gebruikt wat ik bij me had. Het vele gereedschap kwam goed van pas om, ook bij anderen,eens wat te repareren, vast te zetten of remblokken te vervangen. Alleen de klamboe en de meeste reserve-onderdelen zijn achteraf niet nodig geweest. Dat in Afrika spullen kapot gaan heb ik al eens gemeld. De trieste balans heb ik inmiddels opgemaakt.

De motor heeft gemiddeld 1:23 gereden. Dat is ondanks de Afrikaanse benzine die van een hele lage kwaliteit is. Het octaangetal zou 91 moeten zijn. Bij laag toerental begon de motor vaak te sputteren en is soms wel afgeslagen (rij je net een steil bergpad op). Ik twijfel, zou ik in Nederland de tank eerst leeg rijden of zal ik er steeds wat Nederlandse benzine bij doen... Tips?

Ton opperde al om nu de westkust van Afrika te gaan 'doen'. Lijkt me wel wat. Gerdien vroeg of z'n vrouw dan op Ties en Berend wil passen....

In het bijzonder wil ik Gerdien bedanken die mij er 6 weken tussenuit heeft laten piepen en die mijn aandeel 'thuis' en de zorg voor Ties en Berender ook nog even bij heeft genomen. Ook Gien, Minne en Foekje heel erg bedankt voor het om de beurt inspringen op maandag. Zonder jullie was het allemaal niet mogelijk geweest.

Verder iedereen heel heel erg bedankt voor de belangstelling, de leuke reacties op het blog en op de mail. Ik vond het erg leuk om jullie reacties te krijgen en het het blog bij te houden alhoewel de computers in de verre oorden niet echt mee wilden werken. Hierdoor kon ik helaasook niet altijd reageren.

O ja, ik heb her en der nog wat foto's bijgezet en heb ook nog wat van Zanzibar en Dar es Salaamgeupload. Ik zal ook nog proberen wat filmpjes er op te krijgen maar een upload duurt soms uren. Intussen ga ik nog wat nagenieten...

Hartelijke groet en tot gauw (ik heb nog wat verhalen waarmee ik jullie (immers tot vervelens toe) wil/ga lastigvallen).

Johannes

Een container

Het is vrijdag. Vannacht vliegen we naar Nederland. We weten nog niet of -en zo ja- wanneer we waar met de motoren naar toe moeten. Nadat ik gebeld heb zou ik worden teruggebeld. Er wordt op 'confirmation' gewacht. 's Ochtends word ik teruggebeld. Om 13:00 weten ze meer.

Ondertussen de motor opnieuw opgeladen. Dingen die ik niet nodig heb doe ik in de koffers van de motor. Andere zaken moeten mee in de tas en de tanktas. Mijn op talloze plaatsen gescheurde motorpak en helm bind ik er ook maar op. Zou ik kans maken op vervanging onder garantie? Het is bloedheet en erg vochtig. We zijn zeiknat van het zweet. Droogt in het vliegtuig wel weer op....

Uiteindelijk worden we gebeld. Om 14:30 moeten we op het haventerrein zijn. Met het pontje gaan we ernaar toe en stipt op tijd zijn we er. We melden ons bij de poort maar de portier peinst er niet over om ons door te laten. Ondertussen blokkeren we met vijf motoren de toegang. Achter ons staat een boze vrachtwagenchauffeur die met zijn trekker al op de oprit staat maar met de oplegger nog op de weg. Hij blokkeert alles. Het kruispunt staat nu ook vast en er wordt veel op claxons gedrukt. We krijgen ruzie met de vrachtwagenchauffeur. Misschien projecteren we al onze in de afgelopen wekenjegens vrachtwagenschauffeurs opgebouwde woede op hem. Ze zullen hem inmiddels wel gevonden hebben.

Na een uur in de Tanzaniaanse zon mogen we het terrein op. We wisten alleen niet waarheen. Een beetje schaduw opgezocht.Gebeld met de vraag waar we op wachtten. Het bleek de komst van een douanebeambte te zijn. Ondertussen had zich een groep van een man of tien gevormd die besloten hadden geld aan ons te gaan verdienen door ons te gaan helpen met het laden van de container.

Na weer lang wachten kwam uiteindelijk de ambtenaar met onze carnetten. Hij heeft wat dingen opgeschreven en is toen weggegaan. Dat we hem hebben weg laten gaan zonder dat er iemand mee ging bleek een fout te zijn. We waren allang blij dat we eindelijk een container konden gaan vullen. Weet je hoe heet zo'n container in de zon wordt? Nadat we de motoren in de container hebben gezet, vroegen we ons af waar de carnetten waren. We vroegen ons ook af waar de ambtenaar was. Weer gebeld naar de agent. Die belde terug dat de eerdere ambtenaar net ontslagen was en dat er een nieuwe gezocht werd. Die nieuwe bleek al naar huis te zijn maar ze zouden 'm proberen te vinden en te gaan halen. Het was inmiddels een uur of zes.

Uiteindelijk kwam er iemand met onze carnetten. Direct e.e.a. gecontroleerd. Het bleek dat ze verkeerd waren afgestempeld. Dit zou ons onze borg gaan kosten.Op naar het douanekantoor dus. Onderweg zag een vent van de haven die met ons meeliep de ambtenaar in een auto voorbij rijden. Wij rennen!!! Gelukkig keek hij een keer in z'n spiegel.

De man is meegelopen naar zijn kantoor en heeft op onze aanwijzingen de carnetten gestempeld en getekend. Omacht uur hadden we het eindelijk voor elkaar... op naar het vliegveld! We've a plane to catch!!

Zanzibar en een container

Alhoewel we veronderstelden dat het regelen van een container voor de motor al in volle gang was, hebben we besloten om maandag ons te melden op het kantoor van het agentschap die de terugtocht zou regelen. We wisten alleen niet waar het was. We zijn naar Dar gegaan en zijn maar ergens een haventerrein opgereden en maar gaan vragen of ze het bedrijf kenden. Het bleek dat we bij de buren moesten zijn. We waren dus in een keer heel dichtbij.

Bij het kantoor bleek dat ze er nog niets aan gedaan hadden. We zijn bij de directeur, een Indiër,geweest. Hij delegeerde het aan een medewerker die stoer 'consider it done' zei. Dat stemt hoopvol! Hij deed allerlei beloften over terugbellen en contact houden.

's Maandags verder niets meer gehoord. Dinsdag ben ik maar weer eens gaan bellen. De agent wilde graag de carnetten hebben om wat voorwerk bij de douane te doen. Een carnet is het paspoort van de motor. Ik heb een borg betaald die ik kwijt zou raken als ik in een land niet een stempel bij binnenkomst èn bij vertrek haal. Als er een stempel ontbreekt zou een land mijn € 3.000,00 borg kunnen opeisen omdat ze zouden kunnen gaan beweren dat ik mijn motor in hun land verkocht heb zonder invoerrechten e.d. te betalen. Eerst zouden we de carnetten 's middags brengen. Later bleek dat woensdag beter uit te komen, weer een dag verder...

Inmiddels duurt ons verblijf aan het Sunrise Beach Resort voort. Omdat we de enige gasten zijn, zijn we al dikke maatjes met de bediening, de bewakers en de receptionistes. Zo nu en dan komen ze geld vragen. Een bewaker bood mij zijn zus aan. Hij wilde wat bijverdienen. Ik heb al een zus.

Ton en ik hebben het plan opgevat om naar Zanzibar te gaan. Wachten kan daar immers ook. Woensdag eerst weer naar Dar gereden om de carnetten af te geven. We hebben bij de buren gevraagd of we de motoren een nacht achter het hek mochten stallen. Dat mocht en vervolgens een taxi naar de haven genomen.

In de haven wisten we niet wat ons overkwam. De taxi stond nog niet stil of er renden al kerels mee. Ze trokken de deuren open en schreeuwden dat we tickets nodig hadden. Wij wisten alleen niet waarvoor. Toen we uitgestapt waren kwamen er nog meer kerels op ons af met de mededeling dat we tickets nodig hadden. We zijn met zo'n vent mee gelopen. Die wekte vertrouwen door ons te vragen of we met hem mee wilden lopen naar zijn 'bussines'. Dat bleek een ranzig hokje te zijn waar hij kaartjes verkocht voor de veerboot naar Zanzibar. Het stond ons allemaal niet aan en we zijn direct weer naar buiten gelopen. Hier werden we wederom bedolven onder 'tickets'-schreeuwende gasten.

Onafhankelijk van elkaar zijn Ton en ik tegelijk opeens ook 'Tickets' gaan schreeuwen. Het was in een keer stil.... Ze schrokken van concurrentie!

Vijf minuten voor vertrek hebben we kaartjes gekocht bij de officiële balie van de rederij. Ik wist van het personeel van de campsite welke boot het snelst was. Binnen een paar minuten zaten we zonder meerprijs eerste klas in een ijskoude geairco'de ruimte, de tweede klas zat vol. Schitterende film van Arnold Schwarzenegger gezien, wat kan die man acteren.

Na 2 uur op Zanzibar aangekomen. Hier moesten we door een soort paspoortcontrole. Ook werd er gecontroleerd of we tegen gele koorts waren ingeënt. Hier bluften we ons doorheen. Als het je niet lukt, krijg je ter plaatse een spuit. En dat wil je in zo'n land niet.

Een hotel opgezocht en daarna de stad in. Binnen een half uur stak een flinke storm op. Het stof van de straten verduisterde alles.

Op straat een 'diner' gekocht. Er werd op straat gebarbequed. Vlees en vis verorberd met sap van suikerriet. Omdat er iemand voor mijn neus uit een vuilnisbak zat te eten, gaf ik 'm mijn bord. Hij eiste ook direct mijn sapje op.

's Avonds nog op een terras van het cafe 'Livingstones' gezeten.Dit ligt aan het strand met uitzicht op schepen die gelost worden. Een vrachtwagen die van de boot moet, neemt een aanloop en met brullende motor schiet hij de loopplank en het strand over. Ondertussen worden andere vrachtwagens gelost. Er was er een die gedroogde visjes vervoerde. Deze visjeszaten in balen van ruim 120 kg. Die sjouwers nemen een voor een zo'n baal op de nek en wandelen er eerst het mulle zand van het strand mee over, de loopplank op.

Zanzibar heeft een beetje de Cuba-sfeer en dat is erg prettig na 7.000 km zonder Cuba-sfeer. Ik bedoel eigenlijk dat het op de route nergens echt gezellig was. Hier hadden ze ook heerlijke koffie. Echt gemist.

De volgende dag in de hitte wat bezienswaardigheden gezien: de slavenmarkt, de markt en het Freddie Mercury huis. Zanzibar was tot zo'n 100 jaar geleden het centrum van slavenhandel. Freddie Mercury is geboren op Zanzibar (hij heette eigenlijk Faruk Bursara). Het huis is nu een winkel. Op de markt verkoopt men vooral groenten en vlees. De groentenafdeling is erg kleurrijk met alle groenten en vruchten. Op de vleesafdeling is het erg bloederig. Mannen met schorten met bloed dat er al weken op zit. Ze lopen op blote voeten. Er hangt ook een weëige lucht. Het vlees ligt er gewoon op het beton. Het was er boven de dertig graden.Er stond een keurige mevrouw te kijken hoe de door haar bestelde darmen, huid en andere onsmakelijkheden netjes in een krant werden verpakt.

's Middags de boot weer teruggenomen en nu weer eerste klas een kwaliteitsfilm bekeken.

Motoren opgehaald. De bewaker een flinke fooi gegeven. Hij kuste mijn handen... Heel erg onsmakelijk (voor hem dan).

Via de weg (niet via het pontje) terug naar de campsite. Ik wilde de verkeerschaos op film vastleggen. Die chaos bleek erg mee te vallen en het filmpje dus aan de saaie kant.

We hebben ons nog even bij de agent gemeld. Hij wachte op 'confirmation' van iets. Het is nu donderdag. De tijd begint te dringen. Morgen vliegen we al.....

Dar es Salaam!

Van Morogoro vroeg weggereden. Direct kwamen we in een tegenliggende stroom inhalende bussen terecht. Dat was jammer. We beginnen ons inmiddels te verzetten tegen de onophoudelijke reeks aanslagen op onze levens. Ik rij met groot licht, mistlampen, verstralers en knipperlichten aan. Ook maken we inmiddels bekende gebaren. Dat zal ze leren. Pff! Ook gaan we niet meer aan de kant als ze op ons af komen. Nou ja, niet heel snel dan. Of eigenlijk wel. In Nederland zouden die lui achter tralies belanden wegens pogingen tot doodslag.

Onderweg zijn we door het Mikumi National Park gereden. Weer olifanten en giraffes gezien.

In de warmte van de middag zijn we Dar es Salaam ingereden. Grotere chaos is niet denkbaar. Zoals je ziet blijf ik me verbazen. In een file van 20 km beland achter een stinkende vrachtwagen. Met geen mogelijkheid er langs kunnen, rook, stank en hitte. Ton z'n motor sputtert. De temperatuurmeter staat op 140 gr. Ondertussen hebben we veel bekijks. We worden van alle kanten welkom geheten. Zo is het leuk de eindstreep te halen! De kilometerteller staat op bijna 7.000 na Kaapstad.

We hadden van mensen onderweg het adres gekregen van een camping in Dar. De 'enige veilige' camping. Hiervoor moesten we in file door de stad. Waar asfalt is, gaat het redelijk gestructureerd. Soms houdt het asfalt op en dan rijdt alles door elkaar en vermengen ook de twee rijstroken zich met elkaar. Gelukkig rijden we maar in 1 richting. De camping blijkt een 'resort' te zijn aan de Indische Oceaan. Direct een duik genomen. Heel warm en zout water. Dan maar een biertje in de schaduw..... Even proosten op een mooie reis.... We kijken nog niet terug want er moet nog weer van alles geregeld worden om de brommers het schip in te krijgen. T.I.A. blijft natuurlijk van toepassing!

Crocodile Camp - Morogoro

Van Iringa zijn we verder naar het oosten gereden, richting Dar es Salaam. Voor het eerst begin ik me echt onveilig te voelen. De Tanzanianen zijn heel aardig en ze wonen in een prachtig land (althans wat ik er nu van gezien heb). In het verkeer is het andere koek. Het is niet te beschrijven hoe bizar. Het is niet te filmen en daarom ga ik dat morgen doen.

We zijn talloze keren door vrachtwagens en bussen van de weg gereden. Ze rijden elkaar ook van de weg af. We zien per dag een stuk of 3 vrachtwagen die met de rotswand geintegreerd zijn. Ook fusies van bus en boom komen veelvuldig voor. Vanmiddag op een tweebaans weg rijden een bus en een vrachtwagen allebei aan de verkeerde kant de weg af.Ze zaten op elkaars weghelft.

Van Iringa zijn we na 100 km gestopt bij een campsite met de naam Crocodile Camp. Het ligt aan de rivier. De zandbanken waren ondergelopen dus hebben we geen krokodil gezien. We hebben onder grote Boabab-bomen de tenten opgezet. Het was verder een vervallen troep. Geen elektra, een doucheruimte zonder dak en deuren maar gelukkig wel met gordijnen. Verder geen stromend water maar een druppende kraan met helder roestbruin 'vocht'. Tot onze stomme verbazing werd er een prima 5-gangendiner op tafel getoverd.

We wilden eigenlijk nog een dag blijven maar de volgende ochtend bleek dat het diner een flinke aanslag op ons budget had gepleegd. De dichtstbijzijnde geldautomaat was terug in Iringa of 140 km verder. Met euro's, dollars en shillings afgerekend, spullen gepakt en heel rustig verder gereden. De benzine was namelijk ook bijna op.... Door de bergen hebben we weer talloze vrachtwagenidioten kunnen ontwijken. De oplettende lezer heeft inmiddels door dat het perineum qua regen en ander nattigheid enorm veel rust heeft gekregen. Zo nat als het in Zambia en Malawi was, zo droog en heet is het inmiddels in Tanzania. Het asfalt is gloeiend heet en smelt bijna. Als je een vrachtwagen passeert, voel je de hitte van dat ding, je stikt bijna in de rook en stank van remmen (en koppeling?). Er was werk aan de weg. Een vrachtwagen komt hard aanrijden op een slagboom af. De man bij de slagboom deed 'm net op tijd open....

Door de hitte en het zware verkeer krult het asfalt letterlijk op. Er ontstaan sporen waarmee je als motorrijder erg moet uitkijken. Soms zijn er richels van 30-40 cm hoog.Op deze manier kost het me veel energie om me te verplaatsen en 200 km op een dag is al veel. 's Avonds in Morogoro beland in een benauwd hotel met chagrijnig personeel. De islam is in deze regio ook sterker vertegenwoordigd. Hopelijk kunnen de geiten hier hard rennen.

Ruaha Game Reserve

Vanmiddag weer teruggekomen van De Ruaha Game Reserve. Eergisteren hadden we het plan opgevat om te kijken of we in het wildreservaat zouden kunnen komen. Van Iringa bleek het 140 km offroad te zijn. Enorm vermoeiend. Veel los zand, geulen en sporen. Toen we eindelijk bij het reservaat kwamen was het zo'n 6 uur later.

Onderweg was het naast afzien, ook weer erg mooi. Ik heb hele stukken gefilmd met m'n helmcamera. Die zal ik uploaden als ik weer thuis ben en internet sneller is. Toen ik een tijd aan het filmen was, kwam er op een 100 m voor me opeens een giraffe uit de bush. Ik gelijk op de rem! We hebben elkaar een paar minuten staan aanstaren en toen besloot hij de struiken in te lopen. Kilometers verderop was ik weer aan het filmen toen er opeens een olifant opdook. Die ergerde zich en wilde niet gefilmd worden.

We zijn op zoek gegaan naar een camping. Vlakbij de ingang van het park was een lodge-achtig iets. Op de weg ernaar toe ben ik omgevallen. Ook dat is gefilmd en zal ik je niet onthouden (onder voorbehoud want ik heb het filmpje nog niet gezien). We hadden dorst en we zijn gelijk aan het bier gegaan. Dat was niet verstandig.

De overnachtingen bleken 110 dollar pp te kosten, het bier 3 dollar per glas. Dat was te gortig!! Het bier hakte er enorom in op de nuchtere maag en we waren opeens ook niet meer nuchter. We zijn toch maar weggereden en na 100 m lag Ton ook op 1 oor (hik).

Na een km of 15 kwamen we bij een andere campsite. Voor de afwisseling bleek de eigenaar een Tanzaniaan. De meeste eigenaren van ondernemingen in het toerisme lijken Zuid-Afrikanen of westerlingen te zijn. We zijn met hem de volgende dag (gisteren) het wildreservaat ingegaan en hebben veel beesten gezien zoals: leeuwen, olifanten, giraffen, nijlpaarden, krokodillen, zebra's, zwijnen, etc. Grof geteld zo'n 40 soorten. Op een gegeven moment werden we wat melig. We begonnen de beesten aan te kondigen als een modeshow: 'hier hebben we een leuke imitatie van een zebra, jammer dat er onderaan nog een arm uit het pak steekt...'. Onze gids bleef serieus. Was ook niet gek, hij weet natuurlijk niet wat een modeshow is.

We zijn nog een keer door een olifant bedreigt toen deze samen met een baby-olifantje wilde oversteken net toen wij eraan kwamen. Ze keek erg boos en dat deed ons verdriet.

Vanmorgen zijn we weer teruggereden. Nog meer lucht uit de banden laten lopen wat de wegligging ten goede kwam. Uiteindelijk weer op asfalt beland. Direct daarna er weer af, althans voor Ton. Een vrachtwagen kwam de berg af, nam de buitenbocht, zag Ton en moest dus de binnenbocht weer in. Het ding ging op twee wielen door de bocht. Ton de greppel in.... Hij kwam er gelukkig ook weer heel uit...

Vanmiddag richting Morogoro. Nader verslag volgt! Groeten!

Johannes

Tanzania

Inmiddels zijn we in Tanzania beland.

De 27e zijn we van Nhkata Bay een eind naar het noorden gereden. We kwamen bij een camping waar een dikke foute Engelsman de eigenaar van bleek te zijn. Die vent kafferde voortdurend z'n personeel uit. We hebben een hamburger gegeten met het formaat van een koekje. Na het eten hebben we dus ook nog een pak koekjes leeggegeten want de minihamburger was wat karig. De plek was wel mooi en ik heb nog wat gezwommen in Lake Malawi. Waarschijnlijk heb ik nu een parasiet opgelopen. Het heet Bilharzia of iets dergelijks. Als ik thuis ben zal ik me maar laten testen voordat mijn lever ermee ophoudt.

Direct besloten om de volgende dag zo vroeg mogelijk weg te gaan. 's Nachts heeft het flink gewaaid. Lake Malawi roerde zich hierdoor ook en de golven beuktende hele nacht hard op de rotsen. Af en toe voerde de wind tromgeroffel mee. Dat was wel bijzonder. In mijn fantasie was een groep locals wild aan het dansen rond een vuur. Boven het vuur hing een grote ketel. In die ketel zat .... Toen werd ik dus weer wakker. Kortom; slecht geslapen.

Om 7:00 zaten we op de motor. Zonder ontbijt want dat gunden we die bullebak ook niet. Bovendien zou het wel een mini-ontbijtje geweest zijn. Bij een tankstation hebben we brood, chipsen pinda'sgekocht en vervolgens langs de weg opgepeuzeld. Er kwamen direct mensen langs. Gezellig. Ze kwamen geld vragen. Het was dus geen pure vriendschap en daar kan ik zo van balen....

Doorgereden naar de grens en dit obstakel met gemak genomen. Er was nog wel een volhardende verzekeringsagent die het onverantwoord vond dat we bij hem geen verzekering kochten. Hij beweerde dat onze in Nederland afgesloten WA-polis hier niet geldig zou zijn. We heben het hem een aantal keren rustig en geduldig uitgelegd. Uiteindelijk regelde Marjan het wel even met de vragen: Are you deaf? Don't you have ears???

Na de grensovergang was het landschap direct anders. Zo'n fysieke grens betekent ook in andere opzichten een scheiding. In Tanzania was direct veel bedrijvigheid zichtbaar. In plaats van ossen trekken tweewielige trekkers de karren. Er zijn hier tractoren en een hoop kleine motorfietsen. Het landschap is prachtig; het is bergachtig met grote brede dalen. De bergen zijn begroeid met theestruiken. Bij elk huis is een stuk grond waarop bananenbomen groeien. Verder wordt er hout geteeld en zijn er dus ook veel houtzagerijen.

's Middags op een camping beland waarvan duidelijk is dat de eigenaar niet weet hoe een camping eruit hoort te zien. Het toiletgebouw is van het niveau Frankrijk jaren '70 (gat in de grond en een bijbehorende typische geur). Verder zeiden ze dat er een douche was maar dat bleek een ruimte waar wellicht in de toekomst een douche kon worden aangelegd. De inkomsten van de camping kwam ten goede aan HIV-Aids projecten. Dus het was allemaal wel sympathiek.

's Avonds hebben we met een stel locals rond een vuur mais geroosterd. Dat was erg leuk. Je kunt ze alleen moeilijk volgen. Ook omdat ze in het donker moeilijk te zien zijn (behalve als ze lachen).

De volgende ochtend, na omgerekend 8 euro te hebben afgerekend,op pad naar The Old Farmhouse nabij Iringa. Die Tanzanianen rijden als gekken. Rokende touringcars halen je, heuvelop, gewoon in. Vrachtwagens gaan naar rechts als je ze wil inhalen. Dat doen ze om een botsing met een langzamer rijdende voorligger te voorkomen.

Bij The Old Farmhouse werkt een Franse kok en die heeft gisteravond heerlijk gekookt. Morgen naar een Game Reserve en dan laat ik weer van me horen.

Ben erg blij dat er zoveel mensen meedenken over het perineum. Het blijkt dat ik niet de enige ben perineumperikelen en dat sterkt me. Hartelijk dank!

Groeten, Johannes

Lake Malawi

Gisteren zijn we Van Senga Bay naar het noorden gereden langs de kust van Lake Malawi. Lake Malawi is een meer met een breedte van zo'n 100 km en een lengte van een kilometer of 650.

De rit was 260 km. Halverwege was een brug ingestort. We moesten met de motoren over een provisorische houten constructie. Er waren veel jongens om ons te helpen. Ze duwden me bijna twee keer met motor en al het water in. Ze waren onderling vreselijk aan het ruzieën over wie mocht helpen om ook wellicht een paar Kwatcha's te verdienen.

Verderop zagen we de bui alweer hangen. Pikzwarte lucht betekent regenpak aan. Zoals ik al eerder schreef zijn de omstandigheden erg slecht voor de mensen hier. We hebben op een marktje wat gedronken. Veel mensen in gescheurde kleren en op blote voeten om ons heen om ons aan te staren. Iemand wilde mijn adres. Ben benieuwd met welke vraag hij contact opneemt. Verderop begon het weer echt te plenzen. Rechterschoen nat en een hoop bliksem en donder.

Verderop lagen allemaal omgewaaide bomen op de weg. Met de motor konden we er wel langs. Verder lagen van alle huizen de daken eraf. Toen we stopten wilde iemand direct onderhandelen over geld om de schade te kunnen herstellen.

We kwamen in de stromende regen uiteindelijk aan bij een lodge die ik op mijn GPS had gevonden. Het bleek 4 km van de verharde weg aan het strand te liggen. Inmiddels zijn we heel handig geworden om met die zware motorfietsen door de bagger te sturen. We kwamen op een mooie plek. Althans we denken dat in het hoogseizoen als de toeristen komen, het er erg mooi is. We konden onder een afdak ons matje uitrollen want een tent opzetten was in de stromende regen niet te doen.

Nadat we geschrokken waren van de rekening, zijn we vanmorgen verder noordwaarts gereden. Dit keer was het prachtig weer en een prachtige weg door de bergen. Veel bochten waar je keihard en plat doorkunt. Aan de zijkanten heb ik genoeg profiel op die band zitten, he! Ik moet het loopvlak wat ontzien, dus niet te bang!

Nadat we een uiteindelijk een stoffig dorpje doorgekomen zijn, kwamen we op een rotspad bergopwaarts. Dat betekent stof, stenen, geulen, kuilen en natuurlijk rots. Na dit in de hitte getrotseerd te hebben en nadat Ton de motor van Marjan naar boven heeft gereden (ging erg ruig, vond Marjan niet leuk) kwamen we bij Mayoka Village. Dit is echt heel erg leuk. Mocht je toevallig nog in Malawi komen, direct hierheen! Het is een groepje chalets die tegen de oever van Lake Malawi gebouwd is. Palmbomen, blauw water, drankje erbij.... Je kent het wel. De mensen zijn erg aardig, niet commercieel. De baas zit al vanaf het moment dat we aankwamen aan de bar zijn eigen drankvoorraad weg te pimpelen. We hebben vanmiddag een traditionele maaltijd gegeten van een soort deegbal gemaakt van mais.

Op de weg ernaartoe zagen we hoe ze dat maisproduct op het asfalt te drogen leggen. Ze leggen dan vierkante doeken op het hete asfalt en spreiden daar de natte pap over uit. Ben benieuwd wat ze van die bandensporen vonden (geintje).

We blijven hier waarschijnlijk een paar dagen. Morgen probeer ik foto's te uploaden. Het is alleen heel lastig om die foto's te uploaden omdat de verbinding erg traag is. Halverwege een foto valt de verbinding ook wel eens weg. De foto's die er nu opstaan is het schamele resultaat van mijn verwoede pogingen. Erg frustrerend. We horen steeds het vergoeielijkende 'TIA'. Dat betekent 'This Is Afrika.....'